Fundering

Onder een betonverharding wordt meestal een fundering toegepast. Deze fundering is nodig om:

• ongelijkmatigheden in de draagkracht van de ondergrond te vereffenen;
• de draagkracht van de wegconstructie te verhogen;
• als werkvloer te fungeren bij de inzet van zware wegenbouwmachines;
• een klankbodem (weerstandslaag) te vormen tijdens het verdichten van de betonspecie;
• variaties in de laagdikte te vermijden;
• erosie van de aardebaan tegen te gaan.

Funderingen kunnen bestaan uit:

• steenmengsels (bijvoorbeeld menggranulaat en betongranulaat), slakkenzand of hoogovenslakken;
• gebonden materialen, zoals zandcement, met cement en/of bitumenemulsie gebonden asfaltgranulaat of schuimbeton, of immobilisatieproducten (bijvoorbeeld cementgebonden laag van verontreinigde grond of andere minerale reststoffen.

Bij reconstructies kan de bestaande verharding als fundering dienst doen. Bij nieuwbouw moet het type fundering zijn afgestemd op het wegtype. Onder betonwegen, vallend onder wegtype 4 tot en met 7, wordt vaak volstaan met een zandbed. Bij zwaarder belaste en intensiever bereden betonwegen (wegtypen 1, 2 en 3) moet ten minste een steenmengsel als fundering worden toegepast.

Figuur 5. Aanleg van een gebonden fundering

Milieu
Sinds november 2007 is het Besluit bodemkwaliteit [23] voor steenachtige bouwstoffen van kracht. Het besluit dient hoofdzakelijk twee milieudoelen, te weten:

• bescherming bieden aan het milieu van bodem en water;
• zoveel mogelijk het nuttig gebruik van secundaire bouwstoffen waarborgen.

Het Besluit bodemkwaliteit geeft uitsluitsel over de toepassingsmogelijkheden van niet-vormvaste (lichtgebonden) en vormvaste materialen. Het voordeel van gebonden toepassingen is dat door de fixatie in de cement- en/of de emulsiematrix de uitloging van stoffen beperkt blijft. Cementbeton is overigens een vrij toepasbare bouwstof.